Youp de Kroon met het Nederlandse team naar NAS 2024!

Misschien herken je me al van mijn vorige blogposts, maar voor wie me nog niet kent, zal ik mezelf even voorstellen. Ik ben Youp de Kroon, een 19-jarige enthousiasteling met een grote liefde voor padel. Momenteel loop ik stage bij JustPadel, waar ik mijn passie voor deze sport kan blijven uiten. Het mooie is dat ik tegelijkertijd mijn eigen spel kan verbeteren. Op dit moment sta ik op de negende plaats van de Nederlandse padelranglijst, maar mijn doel is om dit jaar ook internationaal naam te maken. En laat me je vertellen, onlangs heb ik met het Nederlandse team meegedaan aan het NAS 2024 in Dubai. Een ongelooflijke ervaring waar ik je alles over ga vertellen!

Wil je weten hoe een typische dag eruitzag voor Julian en mij in Dubai? Klik dan op onderstaande link voor een kijkje achter de schermen!

Na anderhalve maand vol spanning was het eindelijk zo ver: de langverwachte week van 11 tot 18 maart stond voor de deur en ik kon nauwelijks mijn enthousiasme bedwingen. Samen met mijn partner Julian Prins maakte ik me voor het eerst op voor een avontuur met het Nederlands team, op weg naar Dubai. De opwinding gierde door mijn lijf, maar stiekem voelde ik ook wat zenuwen. Het was immers de eerste keer dat ik met een grote groep op reis ging en de meeste teamleden kende ik nog niet zo goed.

Op maandag 11 maart begonnen we onze reis vroeg in de ochtend, met de trein richting Schiphol. Helaas begon de dag niet helemaal vlekkeloos, aangezien onze eerste trein uitviel en we een tijdje op het station moesten wachten. Maar gelukkig verliep de rest van de vlucht zonder problemen. We verbleven in een prachtig hotel en elke ochtend begonnen we met trainen. In de avonden vonden de wedstrijden plaats. 

 
Groepfase  
Op dinsdag, de eerste dag van het toernooi, hingen Julian en ik in spanning af. We wisten nog niet of we die avond zouden spelen, maar na een stevige training hadden we er wel vertrouwen in! Uiteindelijk kregen we slechts twee uur van tevoren te horen dat we de baan op moesten. We waren dolblij, want dit betekende ons debuut voor het Nederlands team! Julian en ik stonden gepland voor de derde wedstrijd, met de tussenstand op dat moment gelijk. Het was aan ons om de beslissende pot te spelen. Gelukkig waren de zenuwen goed onder controle en met een overtuigende prestatie sleepten we de overwinning binnen, waardoor we met een 2-1 overwinning terugkeerden naar het hotel.

De volgende dag deden we het rustig aan met slechts een ochtendtraining. Maar donderdag was het weer tijd voor actie, met onze tweede groepswedstrijd op het programma. En raad eens? We wonnen met maar liefst 3-0, waardoor we verzekerd waren van de eerste plaats in de groepsfase!

Halve finale 
In de halve finale stonden we tegenover het team uit Dubai. Met weer een sterke prestatie wisten we overtuigend te winnen en plaatsten we ons als team voor de finale van het NAS-toernooi 2024. Tot nu toe hadden Julian en ik elke wedstrijd gespeeld, en daar waren we natuurlijk ontzettend blij mee. Nu keken we vol hoop uit naar de finale en hoopten we dat we opnieuw de kans zouden krijgen om te schitteren op het veld!

Finale 
Na een intense wedstrijd tussen Iran en Kuwait trok Kuwait uiteindelijk aan het langste eind. Hierdoor werd duidelijk dat we het in de finale opnieuw tegen Kuwait zouden opnemen. We waren goed voorbereid en keken uit naar de uitdaging die voor ons lag.

Bart van Opstal en Menno Nolten mochten het spits afbijten. Ik moet toegeven dat ik behoorlijk zenuwachtig was. Ik wist dat als Bart en Menno goed speelden, ze gemakkelijk zouden moeten winnen, maar op zo'n toernooi weet je het nooit. Gelukkig slaagden Bart en Menno erin om de overwinning binnen te halen. Toen was het aan Julian en mij om de klus te klaren en ervoor te zorgen dat we met de titel naar huis gingen. En dat deden we! Met vastberaden spel wisten we de overwinning te behalen en de titel mee naar huis te nemen. 

Leuk weetje:
Aan het einde van het evenement was er een speciale ceremonie waarbij mijn team mij expres als laatste het podium op liet lopen. Waarom? Ze hoopten stiekem dat ik, met mijn niet al te beste Engels, een spetterende toespraak zou houden. Dit vertelden ze me pas drie minuten voordat we het podium op moesten. Gelukkig hoefde ik uiteindelijk geen toespraak te houden, maar geloof me, die drie minuten waren behoorlijk stressvol!